«تقدیم به روح ملکوتی محمد بهمن بیگی»

چوخواهی که دانی زچه گوهرم/به چشم بصیرت بخوان دفترم

خردمند داند معانی درست/ که یاقوت وخس،پیش نادان یکی است

کتابی نوشتم چوخرم بهار/ که هرگز به آفت نگردد دچار

زهرجا که خوانی سراسر گل است/ به متن اندرون لاله وسنبل است

 هر آن کس بخواند زبرنا و پیر/ زخواندن نگردد به یک باره سیر

 مشقت کشیدم زمانی دراز/زتدریس قرآن شدم سرفراز

 بسی جهد کردم دراین سال سی/گه املا بگفتم گهی فارسی 

دل وجان سپردم به تلمیذ خرد/زتعلیم دانش، روانم فسرد

چودوران خدمت به پایان رسید،/به ناگه نشاطم بشدناپدید

دیدم که عمرم گذشته چوباد/ازیرا،درونم به لرزه فتاد

ز موی سپیدم هراسان شدم/ ز امداد یزدان غزل خوان شدم

 به خواب اندرون شیخ جنت مکان/بگفتم،که برخیز وشعری بخوان

ازیرا،به ناگه دگرگون شدم/ توگویی که یک باره مفتون شدم

به شعر و کتابت ،بپرداختم/به نیروی ایزد،غزل ساختم

الا ،ای که هستی دراین ره بصیر/گذر کن زعیب و خطایم مگیر

امراله پناهی آزاد